BATTLE4LIFE 2022: HIER DEDEN WE HET VOOR! OP NAAR VOLGEND JAAR!

25 januari 2023 15:53

Twaalf en een half jaar geleden besloot Sandra zich aan te melden als vrijwilliger bij Inloophuis Pisa. Wiek (destijds coördinator bij Pisa) prikte vrijwel direct door haar pantser heen. “Sandra”,  zei ze, “wij kunnen jou niet aannemen als vrijwilligster, er gebeurt nog teveel met jou en je gezin. Wij willen je juist heel graag verwelkomen als gast.” 

Deze woorden sloegen in als een bom. Sandra: “Toch wist ik eigenlijk meteen dat ze gelijk had, ik dacht dat ik er wel zo’n beetje was, na jaren als mantelzorger werken, maar ik was er nog niet. Bij lange na niet.”

Hersentumor

We blikken terug in het leven van Sandra en haar gezin.  Twintig jaar geleden werden zij en haar man Stef, na de geboorte van hun zoon Niels, zwanger van hun tweede zoontje, Rens. Dit geluk bleek echter van korte duur toen hun prachtige ventje, destijds nog maar drie en een half jaar oud, een keiharde en afschuwelijke diagnose kreeg. Er was een hersentumor bij hem geconstateerd. Een diagnose die door merg en been ging, maar ook een diagnose die hun leven voorgoed veranderde.

Ondanks dat de kleine Rens destijds na een operatie, bestraling en chemotherapie weer schoon werd verklaard, begon toen pas, met vallen en opstaan, de lange weg die ze moesten bewandelen voor Rens en mét Rens. Want door de operatie en chemo, die Rens op zo’n jonge leeftijd moest ondergaan, was er hersenschade ontstaan.  Het was zelfs zo ingrijpend dat de artsen destijds vertelden dat Rens nooit meer zou kunnen fietsen of zwemmen.

Sandra vertelt trots: “Maar dit kan hij allemaal wel, hij heeft álles geleerd, het is een enorme doorzetter!”

Tot zijn vijftiende jaar was het een lange weg langs instanties, scholen en instellingen. Maar ook langs controles en behandelingen. Rens kreeg ook groeihormonen. Echter, hoe hard hij ook streed, samen met zijn familie, voor zijn plekje, hij viel overal net buiten en vond nergens aansluiting.

Pisa

Zeven jaar was Rens toen hij bij Pisa kwam, daar hoefde hij even niks te bewijzen of te doen. “Overal werd hij  in de gaten gehouden door ziekenhuizen en door scholen. Hier niet. Hier werd hij niet naast een lijstje gelegd: ‘wat kan Rens wel of wat kan Rens niet’ . Dat is bij Pisa totaal niet belangrijk. Hij vond hier de ontspanning. Ook onze zoon Niels had hier behoefte aan, hij werd natuurlijk jarenlang ongewild meegesleept in de zorg en zoektocht voor een plek voor zijn broertje. Ook hij had zijn uitlaatklep nodig, mensen die hem begrepen. Pisa bood dat. Ze vonden beiden een hele veilige plek, waar ze leuke dingen deden, bijvoorbeeld cupcakes bakken of koken met elkaar en tijdens deze activiteiten vonden ze erkenning en herkenning bij elkaar.

Er was een moment dat ik beneden zat bij Pisa en ik mijn zoons boven hoorde schateren van de lach, ze hadden zoveel lol! Een heerlijk geluid dat ik te weinig had gehoord de afgelopen jaren en een geluid dat bij mij ook direct voor ontspanning zorgde.”

Sandra bleef door de jaren heen altijd wel terug komen bij Pisa, ze moest de afgelopen jaren verwerken en vond daar haar vertrouwde plek. Ook haar man Stef was welkom. Als ze vastliep met Rens bij een instelling of school, kon ze dat kwijt bij lotgenoten. Ze kenden haar, ze voelde zich daar veilig. Veilig genoeg om daar haar tranen te laten en te ventileren. Alle jaren tijdens de zoektocht met haar gezin voor een plek voor Rens hield ze zich groot. “Dat moest, dat kon niet anders, je moet gewoon door. Je groeit in de rol van mantelzorger en ik deed het met liefde, maar je verliest ook jezelf.”

Rust

Vijf jaar geleden was het eindelijk zover, Rens vond zijn plek!  Hij kon terecht bij Leerwerkbedrijf Oostereiland (LWBO) en voelde zich daar als een vis in het water, hij kwam tot bloei. Eindelijk rust, voor Rens en het gezin. Sandra zag de toekomst rooskleurig tegemoet, toen alles drie jaar later op rolletjes liep. “Na vijftien jaar zoeken en zorgen was het tijd voor mezelf. Ik mocht weer Sandra zijn en niet ‘de moeder van Rens’ en ik keek uit naar al het moois dat op ons pad zou komen. We verdienden het allemaal”

Noodlot

Sandra: “Opeens gebeurde er iets, iets wat je je gewoonweg niet voor kunt stellen. Na het jarenlange vechten voor Rens en mijn gezin, vond ik mezelf in mei 2020 plots terug in het ziekenhuis,  waar ik de diagnose borstkanker kreeg. Naast enorme schrik voelde ik me vooral ontzettend boos. ‘Dit gaat mij niet gebeuren, dit is niet eerlijk, net nu alles zo ontzettend goed gaat met ons!’  Mijn wereld verging op dat moment. Direct belde ik Wiek en meteen mocht ik langskomen bij Pisa. Ook dit moest ik ‘dan maar weer’ overwinnen en dat lukte me steeds meer, uiteindelijk. Met ontzettend veel steun van mijn man Stef,  mijn jongens, mijn familie, onze vrienden, onze lieve buurtjes en Pisa.” Tijdens de coronatijd volgde ze bij Pisa het programma ‘samen onderweg’, samen met andere vrouwen die borstkanker hebben gehad.

“Er kwam heel veel rouw naar boven, niet alleen over mijn ziekte, maar ook de voorgaande jaren had ik nog niet verwerkt en hier kon ik daarmee aan de slag.”

Terug naar 2022, de Battle4Life

Sandra was, na een ontzettend ingrijpende periode, waarin ze een borstamputatie en hormoontherapie onderging, samen met Rens aanwezig bij de Battles. Sandra verzorgde de koffie en thee en Rens liep de Battle. Samen hebben ze zich met de volle honderd procent ingezet bij de Battles met maar één doel voor ogen, geld inzamelen voor Pisa!

Ze zijn enorm trots op het bedrag dat is binnengehaald en hopen dat er nog veel meer geld binnenkomt voor deze fantastische instelling, waar iedereen die te maken krijgt met kanker een plek vindt. Want geld, dat is zo ontzettend hard nodig voor het voortbestaan van Pisa.

Trots

Rens vertelt trots lachend: “Ik heb met één van mijn beste vrienden de obstaclerun twee keer gelopen, ging prima!” Sandra laat een foto zien.

Rens bij de finish van de Battle4Life 2022

Op de foto zien we een gezonde, fitte jongen. Een blije jongen vooral, die ontzettend veel heeft overwonnen. Een jongen die volgens artsen nooit zou kunnen lopen of zwemmen en nu met twee vingers in zijn neus maar liefst twee keer de obastaclerun liep. Plonsend door water, klimmend en klauterend over obstakels. ‘Een doorzetter’, zoals zijn moeder hem trots noemde.  Maar ook een jongen die zijn plek heeft gevonden bij het LWBO en bij Pisa. Waar ze altijd welkom blijven.

Sandra is, zoals ze het zelf zegt, “opbouwende heen” en zal nog regelmatig bij Pisa langs gaan.

We wensen de familie Knol ontzettend veel geluk, plezier en vooral heel veel mooie jaren toe en bedanken Sandra voor het delen van haar verhaal.