BATTLE4LIFE: HIER DOEN WE HET VOOR!

25 januari 2023 15:58

In november 2020 sloeg het noodlot toe bij de familie Huisman uit Hoorn. Een prachtig, gelukkig gezin met twee geweldige kinderen. Frank streed al jaren tegen kanker, maar verloor nooit de hoop en bleef altijd optimistisch, ondanks alle chemokuren en therapieën. Deze hoop vervloog toen hij te horen kreeg dat hij ‘uitbehandeld’ was en niet lang meer te leven had. Nieuws dat insloeg als een bom. Hoe verwerk je dit? Hoe ga je om met dit afschuwelijke en onomkeerbare nieuws?

Femke vertelt: “Mijn grootste zorg ging uit naar mijn kinderen, zij waren nog maar 5 en 7 toen Frank kanker kreeg. Destijds heb ik op school contact gezocht met een maatschappelijk werker en zij verwees me naar Inloophuis Pisa. Na overleg met Matz en Naut besloten we daar een keertje te gaan kijken. We kwamen terecht in een warm bad. De kinderen konden één keer in de twee weken naar ‘kindertijd’, een programma van Pisa. Ze voelden zich daar erg op hun plek en konden praten met andere kinderen die ook te maken hebben met ouders met kanker. Ook deden ze daar leuke dingen, zoals knutselen en buitenactiviteiten.

Eenmaal binnen bij Pisa werd mij duidelijk dat niet alleen de kinderen, maar Frank en ik ook terecht konden. Dit betekende enorm veel voor ons, want iedereen kan wel zeggen dat ze je begrijpen, maar pas als je er zelf mee te maken krijgt, weet je precies wat er allemaal in je omgaat en die herkenning vind je bij lotgenoten. Bij Pisa kregen we het begrip en de erkenning die we nodig hadden. Frank sloot zich aan bij de ‘Herensociëteit’ en kookte één keer in de maand met de andere heren uit de groep een maaltijd. Hij kon in deze groep zijn ei kwijt. Als hij gefrustreerd, boos of verdrietig was had hij een plek om te praten. Ikzelf kon mijn hart luchten bij de ‘Partnergroep’ en kon daar ongeremd alles op tafel gooien, op een plek waar iedereen mij begreep. Ik durf wel te zeggen dat deze loodzware periode zonder Inloophuis Pisa veel zwaarder was geweest en gun iedereen die met kanker te maken heeft deze warme plek. Hier word je echt gezien.”

Matz (12): “Bij ‘Kindertijd’ kan ik alles vertellen wat ik wil, samen met mijn broertje Naut. We doen ook hele leuke activiteiten met zijn allen. We beginnen altijd met ‘de praatstok’. Dan kun je vertellen wat je wil, dat mag van alles zijn. Dan steken we een kaarsje aan voor iedereen die we willen, daarna gaan we leuke dingen doen. Ook hebben we een ‘piekerboom’ gemaakt. Dat is een boom waar je kaartjes in kunt hangen. Je kunt het kaartje laag hangen als je niet zoveel piekert, maar als je veel piekert hang je hem hoog in de boom, daar kunnen we dan over praten. Als ik Pisa niet had gehad was het minder goed met mij gegaan, want ik kon steeds alles zeggen wat ik wilde, want alle kinderen begrijpen me.

Ik heb met mijn vader en Naut zelf ook heel veel geld voor Pisa binnen gehaald, ik kwam hier zelfs mee in de krant, omdat ik tijdens ‘Huis in Actie’ het meeste geld had opgehaald, door het inzamelen van flessen en het verkopen van windmolentjes. Naut verkocht hele mooie mondkapjes. We zamelden wel 7000 euro in, daar waren we heel trots op, mijn vader natuurlijk ook! We wilden dit geld ophalen omdat we het belangrijk vinden dat andere kinderen ook deze hulp krijgen.”

Femke sluit zich hierbij aan “ieder kind met een zieke ouder gun ik deze ervaring bij Inloophuis Pisa”

Pisa is er na het overlijden van Frank nog steeds voor Femke, Matz en Naut. De kinderen komen nog steeds bij ‘Kindertijd’ en de ‘Partnergroep’ van Femke is doorgegaan als ‘Nabestaandengroep’. Zo lang als zij willen zijn ze welkom bij Pisa.

In liefdevolle herinnering aan Frank Huisman | 7 mei 1972 – 7 januari 2021